Decydując się na podłączenie swojej maszyny ze Slackiem do jakiejkolwiek sieci, pierwszą niezbędną rzeczą jest karta sieciowa zgodna z Linuksem. Warto zwrócić szczególną uwagę na wspomnianą kompatybilność. (W tym celu sprawdź Projekt Dokumentacji Linuxa i/lub dokumentacje kernela w celu sprawdzenia statusu twojej karty.) Zasadniczo będziesz mile zaskoczony liczbą kart sieciowych obsługiwanych przez nowsze jądra. Mowiąc to nadal zachęcam do sprawdzania różnych list zgodności sprzętowej (jak na przyklad The GNU/Linux Beginners Group Hardware Compatibility Links i The Linux Documentation Project Hardware HOWTO). Dostępne są one w internecie. Trochę dodatkowo spędzonego czasu na poszukiwaniach może oszczędzić dni, a nawet tygodni poświęconych na rozwiązywaniu problemu w przypadku gdy karta nie jest zgodna z Linuksem.
Kiedy będziesz przeglądać listę zgodności sprzętowej dla Linuksa dostępną przez internet, lub dokumentację kernela zainstalowaną na komputerze dobrym pomysłem będzie zanotowanie, który moduł jądra obsługuje twoją kartę sieciową.
Moduły jądra, które mają zostać załadowane przy starcie systemu ładowane są z pliku rc.modules znajdującego się w /etc/rc.d/ lub przez auto-loadera uruchamiango w /etc/rc.d/rc.hotplug. Standardowy plik rc.modules zawiera sekcję obsługiwanych urządzeń sieciowych. Gdy otworzysz rc.modules i spojrzysz do wspomnianej sekcji, zauważysz, że na początku sprawdzana jest “wykonywalność” rc.netdevice znajdującego się w /etc/rc.d/. Skrypt ten tworzony jest jeśli setup z powodzeniem ustawi urządzenie sieciowe podczas instalacji.
We wspomnianym rc.netdevice znajduje się lista urządzeń sieciowych. Odnajdź swoje urządzenie i odkomentuj linię z odpowiednim wpisem modprobe, następnie zapisz plik. Uruchomienie rc.modules jako root powinno załadować sterowniki twojego urządzenia sieciowego (tak samo jak wiele innych modułów, które są wyszczególnione i nie zakomentowane). Zauważ, że niektóre moduły (jak na przykład sterownik ne2000) wymagają parametrów; upewnij się, że wybrana została właściwa linia.
Ta grupa obejmuje wszystkie wewnętrzne karty sieciowe PCI i ISA. Ich sterowniki dostarczane są jako ładowalne moduły jądra. /sbin/netconfig powinien wyszukać twoją kartę i skonfigurować rc.netdevice. Jeśli to nie zadziała, najczęstszą przyczyną jest to, że moduł, który próbujesz załadować dla podanej karty jest niewłaściwy (nie jest nowością, że różne generacje kart tej samej marki i tego samego producenta wymagają różnych modułów). Gdy ten powód nie okaże się prawdziwy, należy odwołać się do dokumentacji modułu by sprawdzić czy nie należy przekazać mu pewnych parametrów podczas inicjalizacji.
Tak jak karty LAN, modemy moga być obsługiwane przez różne magistrale. Do niedawna większość modemów była 8 lub 16 bitowymi kartami ISA. Dzięki staraniom Intela i producentów płyt głównych aby pozbyć się definitywnie standardu ISA, obecnie większość modemów to zewnetrzne urządzenia podłączane do USB lub modemy PCI. Jeśli rozważane jest podłączenie modemu w systemie Linux bardzo istotne jest dokładne przemyślenie zakupu. W dzisiejszych czasach większość modemów (szczególnie tych na PCI) to WinModemy. Nie posidają one pewnych podstawowych elementów sprzętowych, których funkcje realizowane są przez CPU i system operacyjny Windows. Oznacza to, że nie posiadają standardowego interfejsu szeregowego, którego PPPD będzie oczekiwał w momencie łączenia z dostawcą internetu (ISP - Internet Service Provider).
Jeśli chcesz mieć absolutną pewność, że zakupiony modem będzie współpracował z Linuksem, zaopatrz się w zewnetrzny modem łączacy się z PC przez port szeregowy (serial port). Zagwarantuje to lepszą pracę i mniej kłopotów przy instalacji i utrzymaniu, pomimo wymogu zewnetrznego zasilania i wyższej ceny.
Jest kilka stron internetowych, które oferują sterowniki i pomoc przy konfiguracji urządzeń bazujących na WinModemach. Niektórym użytkownikom udała się konfiguracja i instalacja sterowników dla róznych WinModemow, wliczając te na chipsetach Lucenta, Conexanta i Rockwella. Jako że wymagane oprogramowanie dla tych urządzeń nie jest częścią Slackware i różni się w zależności od modemu, nie będziemy się zagłębiać w detale.
Podczas instalacji Slackware, istnieje możliwość instalacji pakietów pcmcia (w serii pakietów “A”). Zawarte są w nich programy i pliki konfiguracyjne wymagane do pracy z kartami PCMCIA pod Slackware. Trzeba podkreślić, że pakiet pcmcia instaluje tylko ogólne oprogramowanie wymagane do pracy z kartami PCMCIA pod Slackiem. NIE instaluje żadnych sterowników czy modulów. Dostępne moduły i sterowniki znajdą się w katalogu /lib/modules/`uname -r`/pcmcia. Być może trzeba będzie trochę poeksperymentować by znaleźć moduł, który będzie pracować z twoją kartą sieciową.
W celu dokonania konfiguracji należy wyedytować /etc/pcmcia/network.opts (dla kart ethernetowych) lub /etc/pcmcia/wireless.opts (w przypadku kart wireless (bezprzewodowych)). Tak jak większość plików konfiguracyjnych w Slackware, również wspomniane opatrzone są licznymi komentarzami. Modyfikacje nie powinny nastręczyć wielu trudności.