6.4 xwmconfig

Przez długie lata Unix był używany prawie wyłącznie jako system operacyjny pod serwery, z wyjątkiem superszybkich profesjonalnych stacji roboczych. Systemy Unix'owe nie były wcześniej używane przez “domowych użytkowników” i interfejsy użytkownika odzwierciedlały ten stan rzeczy. Były dość “toporne”, zaprojektowane do uruchamiania niewielu wówczas istniejących aplikacji graficznych (takich jak np. CAD i programy do obróbki obrazów). Zarządzanie plikami i systemem odbywało się praktycznie całkowicie przy pomocy linii poleceń. Różni dostawcy (Sun Microsystems, Silicon Graphics itd.) sprzedawali stacje robocze z naciskiem na spoisty “wygląd”, ale duża różnorodność narzędzi GUI używana przez developerów doprowadziła do nieuniknionego rozłamu w jednolitości desktopów. Nawet pasek przewijania nie musiał wyglądać tak samo w dwóch różnych aplikacjach. Menu pojawiało się w prawie dowolnych miejscach. Przyciski (buttons) i checkbox'y także się różniły między sobą w zależności od aplikacji. Z kolorami było podobnie a dodatkowo najczęściej nie było możliwości ich zmiany. Do czasu gdy użytkownikami byli głównie zawodowi technicy, nie miało to wielkiego znaczenia.

Z nastaniem ery darmowych systemów Unix-owych liczba i różnorodność aplikacji graficznych spowodowała znaczący rozwój X'ów. Większość użytkowników przyzwyczaiło się jednak wcześniej do wyglądu i stylów które zostały zaproponowane przez Windows Microsoft'u czy MacOS Apple'a. To jego brak w aplikacjach opartych o X'y był głównym czynnikiem ograniczającym popularność systemu. W odpowiedzi na ten problem zapoczątkowane zostały dwa projekty open source: The K Desktop Environment (KDE) oraz GNU Network Object Model Environment (Gnome). Każdy z nich posiada niezliczoną liczbę aplikacji poczynając od pasków zadań przez menedżery plików, gry a kończąc na pakietach biurowych. Wszystkie napisane przy użyciu tych samych narzędzi do tworzenia interfejsów (GUI) i standardów, które powodują, że “środowisko” (desktop) sprawia wrażenie spójnego i funkcjonalnego.

Różnice w KDE i GNOME są dość subtelne. Każdy wygląda inaczej bo narzędzia do tworzenia GUI są różne. KDE bazowany jest na bibliotece Qt dostarczonej przez Troll Tech AS, podczas gdy GNOME używa GTK, zestawu narzędzi pierwotnie stworzonych dla programu GIMP (The GNU Image Manipulation Program). Jako niezależne projekty KDE i GNOME mają różnych programistów i projektantów. Każda z grup ma swój styl i swoją filozofię. Rezultat jednakże jest generalnie taki sam: spójne, zintegrowane środowisko i kolekcja aplikacji. Funkcjonalność, użyteczność i estetyka KDE i GNOME'a z powodzeniem może rywalizować z tym co spotyka się na innych systemach operacyjnych.

Najlepsze z tego wszystkiego jest to, że wymienione środowiska są darmowe. Oznacza to, że możesz mieć dowolne z nich lub nawet oba jednocześnie. Wybór należy do Ciebie.

Oprócz GNOME i KDE Slackware dostarcza dużą kolekcję menedżerów okien. Niektóre zaprojektowane są w taki sposób by emulować inny system operacyjny czy to w kwestii szybkości czy możliwości dopasowania do swoich potrzeb. Oczywiście można zainstalować dowolną ich ilość (albo wszystkie). Zachęcamy do eksperymentów.

Aby móc łatwo wybrać używane środowisko, Slackware zawiera program xwmconfig, który może być użyty do wybrania menedżera okien bądż środowiska graficznego. Aby go uruchomić należy wpisać:

% xwmconfig

Po uruchomieniu programu, pojawi się lista wszystkich zainstalowanych menedżerów okien i desktopów. Należy poprostu wybrać jeden. Odnosi się to każdego użytkownika w systemie (o ile domyślnie ustawiony menedżer mu nie odpowiada).

Następnie uruchamiamy X'y i jesteśmy gotowi do pracy.